Waarom zou iemand die goed bij geest is, een einde aan diens leven willen maken? Voor we verder gaan is het belangrijk om deze vraag te beantwoorden. De meeste van onze levens lopen soepel. We hebben allen een ‘super’ carrière bij Verhoeven, een vele ook een gezinnetje en als we ons niet goed voelen gaan we naar dokter in de hoop dat de dokter een behandeling of medicijn voor ons heeft, zodat we weer ons top voelen. Maar de dokter zegt soms dingen die we eigenlijk niet willen horen. Met de diagnose ongeneeslijke’ kanker. Kan de medische wetenschap uw niet verder helpen en gaat u een uiterst onplezierig einde tegemoet.

Op 1 april 2001 trad in Nederland de wet “Toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding” in werking. Dit houdt in dat de een arts op uiterst verzoek van een patiënt zelf van ouder dan 12 jaar actief straffeloos mag euthanaseren wanneer deze aan bepaalde zorgvuldigheids eisen voldaan heeft. In deze wet is bepaald dat de patiënt in ieder geval een uitzichtloos bestaan moet lijden. Bij iedere terminale patiënt is dat zo. Maar bij Alzheimer ligt dat veel ingewikkelder.

Maar deze wet biedt geen mogelijkheden voor mensen die hun leven voltooid achten. Want er komt een dag dat onze super carrière bij Verhoeven gedaan is, en dat je gepensioneerd bent. Er komt een dag dat je kinderen het huis verlaten en hun eigen leven gaan leiden. En er komt een dag dat je lichamelijk zo ver afgetakeld bent dat je laatste jaren in een verzorgingstehuis moet slijten. En het is misschien voor sommige voor sommige een hele brutale vraag en vele zullen dit aan zichzelf nooit afgevraagd hebben. Maar willen we wel onze laatste levensjaren in een verzorgingstehuis slijten?
Het antwoord van uw autheur is: “Nee, dat wilt Daantje niet.” En daarvoor kijk ik na mijn grootouders van mijn vaders kant. Mijn Oma & Opa woonden in een zelfgebouwd huis in Banholt. Banholt ligt in zuid Limburg in het heuvelland vlakbij de Belgische grens. Mijn Oma had reuma tijdens haar laatste jaren waren haar handen zo krom dat zij zelfs de afstands bediening van de TV niet meer kon bedienen. Mijn Oma was een diep gelovig mens en zij accepteerde haar lot. Mijn vader keek dat met lede ogen aan. En was zeer overtuigd dat hij zo in ieder geval niet wilt leven. Maar mijn vader had pech. Ook hij had reuma. Hij slikte zware medicijnen om al die pijn te onderdrukken en dat ging gepaard met andere gezondheidsproblemen. Op 3 December 2007 overleed mijn vader op 57 jarige leeftijd aan een combinatie van medicijnen en een hartaanval. Dat gebeurde 2 maanden na het overlijden van zijn moeder. Maar Opa leefde nog toen dit speelde. Opa kwam toen zelfs naar Uden. Mijn vader lag thuis opgebaard en mijn andere nog levende Oma begeleide hem naar de thuisopbaring. Hij keek toen op en zei: “Gelukkig hoef ik dit niet meer aan zijn moeder te vertellen” En dat is het laatste wat deze man ooit nog zei. Zijn laatste jaren bracht ie eenzaam door in verzorgings tehuis zonder ooit een zinnig woord te zeggen. Het leven van deze man was voltooid. En hij wachtte nog 4 lange jaren op zijn eigen einde.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.