Een weekje Maastricht en dag 1 begint goed

Onderweg naar Maastricht kreeg Daantje een app van zijn zus dat naast Trudie ook Oma in Ziekenhuis lag. Wat er precies aan de hand is wist het zusje ook niet. Dus Daantje zette koers direct naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis trof Daantje een tante Trudie aan die niet braaf in haar bedje lag. Ondertussen was haar echtgenoot Fred ook gearriveerd. En een telefoontje later bleek dat Trudie bij Oma was. Even later was ik met Fred en Trudie onderweg naar de kantine. En daar vertelde Trudie dat Oma in haar badkamer gevallen was. Zij werd aangetroffen tussen haar wastafel en WC. En niemand heeft een idee hoelang Oma daar nu gelegen heeft. Uiteindelijk is zij door de brandweer met hoogwerker uit haar woning gehaald. Omdat de Ambulance broeders met haar in de brancard de beruchte steile trappen niet af durfden. Dat was niet zonder reden. Want zij zouden dan niet de eerste zijn die daar op hun bek gaan.

Uiteindelijk mankeert Oma lichamelijk niks. Maar Oma is dement en nu durft zij niet meer te lopen. Om haar nu te helpen is voor haar een plaats gereserveerd in het herstel centrum. Daar gaat m'n proberen Oma weer op de been te helpen. Lukt dit niet. Dat zal zij niet meer terug kunnen keren naar haar huis op de Spilstraat.

Die avond ging ik met Tante Trudie naar Oma. Het bezoekuur was allang over. Maar dat was misschien niet zo verkeerd. We troffen Oma jankend aan in Bed. Oma voelde zich zo alleen en wilde terug naar huis. Tante Trudie zat er kort op. Dat gaat niet zo lang je niet kunt lopen is dat geen optie. Eerst lopen en dan kun je naar huis. Toen kreeg ze in de gaten dat ik er ook bij was. En toen draaide zij iets bij. Maar het hele bezoek ging het er over dat zij niet fysiotherapeut meer mag wegsturen. En dat zij aan slag moet wil zij ooit nog terug gaan naar de Spilstraat. En dan klinkt het: "Ja maar, ik heb de moet laten vallen" Daantje: "Dan raap je die maar op!" oeps, ik wordt wel hard tegen haar. Maar het alternatief is een verzorgingstehuis als zij niet op gaat staan en weer gaat lopen.

Mijn moeder heeft ruim 10 jaar geleden binnen de familie nog flink lopen lobbyen. Dat er in het huis op de Spilstraat trapliften kwamen Of nog beter 1 verticale lift geïnstalleerd zou worden tijdens een verbouwing van de toen nog bestaande delicatessenzaak Florop. Oma wilde destijds niet dat er een lift kwam. Het is een prachtig huis. Maar haar slaapkamer en de badkamer staan de op 2e verdieping. de huiskamer en keuken zijn op de 1ste verdieping. Niets staat op één hoogte. Het is een echt trappenpaleis. Mijn moeder heeft zich altijd zorgen gemaakt om het trappenpaleis omdat zij altijd bang was voor de dag dat oma die trappen niet meer op en af kan. En die tijd lijkt nu gekomen te zijn. Als het herstelcentrum Oma niet meer aan het lopen krijgt.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.