OmaTijdens mijn bezoek aan het zuiden des lands. Is Daantje zoals een kleinzoon hoort te doen dagelijks langs zijn demente Oma gegaan die nu in het Universiteit ziekenhuis ligt in Maastricht. 
In Oma's heldere momenten beseft ze maar al te goed dat zij nu op haar 89ste totaal afhankelijk is van anderen voor de alle dagelijkse zaken. Zoals Wassen, eten & opstaan. En dan zit ze daar weer te huilen en dan komen er nog wel eens flinke uitspraken op tafel. Zoals: 'Ohh Daan, niets meer kunnen dat is toch wel erg. Vroeger kwamen dat soort mensen zoals ik nu ook in mijn Winkel. Ik dacht altijd dat ie zich aanstelden.' Het is duidelijk dat het voor mij niet lang meer duurt Nog koffie?? terwijl je op magere Hein wacht. Nee, Geen koffie bovendien Hein heeft heel erg druk Het grootse probleem is dat Oma veels te weinig eet en drinkt. Ik mag ook geen foto's meer van haar maken. Omdat zij weet hoe slecht ze er aan toe is.
Ondertussen tikt de tijdslijn des levens gewoon door. Weet je als Iemand mij 17 jaar geleden gezegd had dat ik vandaag al half wees zou zijn had ik hem recht in het gezicht uitgelachen. Maar mijn vader is nu bijna 9 jaar geleden overleden. En dat toch wel een gekke gedachte dat hij volgend jaar al 10 jaar dood is. Als Daantje heel eerlijk is dan zie ik Oma niet meer terug gaan naar haar geliefde huis op de Spilstraat met uitzicht over de markt in Maastricht. En ik hoop dat er dan een mooie plek elders voor haar laatste jaren beschikbaar is. Maar of deze plek de splitraat kan overtreffen? Dat een uitzicht biedt aan een van de mooiste pleinen van het land? (Sorry Luchtfoto is niet door Daantje gemaakt)  Vorig blog bericht.  Blog begin pagina
Volgend blog bericht.
| Vorig blog bericht. Blog begin pagina
Volgend blog bericht.
|
Dit werk (door Daan van der Hoeven) op deze pagina is vrij van bekende auteursrechtaanspraken.