Oma

Oma in betere tijden tijdens donderdag bezoek bij Friture Reitz.

Oma aan de Maaskade in 1948.

Op bezoek bij Oma

Tsja, Wie mijn weblog regelmatig volgt weet dat de brandweer mijn grootmoeder uit haar huis heeft moeten tackelen. Nadat zij in haar badkamer ten val was gekomen. En sindsdien niet meer kan lopen. Zij woont nu op dementie afdeling zorgcentrum Larisa in Maastricht. En dit is haar eindstation, En dat is toch een zware gedachte omdat elke keer te beseffen.

Dus ik ging naar Oma, Ik kwam bij Oma en zij zat in de gezamelijke ruimte van de afdeling TV te slapen. Een verzorgster maakt haar wakker. Omdat het etenstijd was. Zij werd aan tafel gezet en ik ging erbij zitten. Oma herkende mij meteen. 😃 En begon ook meteen met janken: 😟 Ohh Daan, het is hier net een gevangenis. Ik mag niet naar buiten. En ik wil naar huis. Technisch gezien is de dementie afdeling ook een gevangenis want alle uitgaande de deuren zit een toegangscode. En die code weet ik zelf ook nog niet om weer buiten te komen. 😲 Zij kan echt niet meer naar huis. Maar om dit recht in haar gezicht te zeggen is ook zielig. En ze zal dan niet stoppen met huilen. Ik wist eventjes ook niet meer wat te zeggen.

Dus Daantje probeerde het over iets anders te hebben. En het is toch heel moeilijk om je Oma van al dat janken te weerhouden. Ondertussen probeert oma wat van haar eten op te eten. Ze eet een stukje appel een aardappeltje en verder niets. Een van de verzorgsters vraagt of Daantje een kopje koffie lust. Daantje zegt: "Ja". En mijn Oma meteen: Die heeft oogje op jou 😘 Nee, Oma ik ban daar nou nog niet aan toe. Hoe oud ben jij nou? Het wordt hoog tijd dat je freule eens aan mij gaat voorstellen. 😳😳😳

Ondanks haar toestand weet ze nog heel goed dat ik vrijgezellig ben. Maar het is moeilijk om nog met haar te communiceren zonder dat er traantjes gaan vloeien. Het meeste wat zij ooit wist weet ze niet meer. Volgens mij kent zij ook niet al haar (Achter)klein kinderen niet meer. Of misschien komen die al helemaal niet meer op bezoek. Daantje durft het niet meer te vragen omdat Daantje weet dat het weer huilen wordt. En zo draai je in een cirkel van gespreksonderwerpen door. En voor je het weet beseft oma dat ze naar huis wilt, en dat dit niet meer gaat gebeuren. En alleen het onvermijdelijke einde nog rest. 😭😭

Sinds zij uit huis is, is zij zwaar achteruit gegaan. En dat maakt een dergelijk bezoek er niet lichter op. Ik kan mij wel voorstellen dat niet iedereen meer komt. Het is moeilijk om haar zo te zien zitten. En het is een hard gelach om te zeggen. Maar het is tijd. 😭

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.